رأی دادن/ندادن شخصی نیست!

خانُمی حدودًا سی و چند ساله در عینک‎فروشی، عینکی را تِست می‎کند، از عینک‎فروش می‎پرسد: بِهِم میاد؟، عینک‎فروش هم می‎گوید: آره این بِهِت میاد. مَنْ ناظرِ این گفت‎وگو. از خانُمی که دارد عینک را تِست می‎کند می‎پرسم، ببخشید خانم، جَسارت نباشه، من نه در ستادی هستم و نه عضو حزبی و نه هیچ چیز دیگری، یک شهروندِ معمولی مثل شُما، شُما "رأی" می‎دهید؟ خانُم با غَضَبْ و اندکی خَشم شاید به من نگاه می‎کند، و می‎گوید: خیلی ببخشید آقا! ولی این امری است شخصی! در ضمن خودِ سیاسیون به اندازۀ کافی سنگِ "رأی دادن" به سینه می‎زنند، لازم نیست شُما هم بگی. من می‎گویم: شاید عینکِ شُما امری شخصی باشد و اینکه به شُما میاد یا نه، ولی مایل باشید نظری کسی را بپرسید(مثلًا خانمِ فروشنده)، ولی رأی دادن اصلًا شخصی نیست. چرا؟ چون وقتی "رأی" نمیدهید، این احتمال هست که، کسی بیاید رویِ کار که، وضعِ ما را به دورانِ "دولتِ نُهُم و بخصوص دهم" برگرداند. بعد می‎گویم آنوقت می‎دانید چه می‎شود؟ سوزنی که دی‎ماه 13000 تومان است، بهمنِ همان‎ سال(یعنی یک ماه بعد) می‎شود 300هزارتومان، و فروردین سالِ بعد، یعنی دو ماه بعد، می‎شود 850هزار تومان! تازه اگر گیر بیاید، اگر هم گیر نیاید، باید بروم بازار سیاه، و سوزن را با قیمت 5 میلیون تومان تهیّه کنم! پَس خیلی هم شخصی نیست خانُم! شُما در این کشور زندگی می‎کُنید، رأی دادنِ شُما روی سرنوشتِ جمعیِ ما تأثیر دارد، فکر نکنید اگر تحریم باشد حکومت تنها آسیب می‎بیند، ما همه یک ملّت و یک کشوریم، اگر گزندی به جایی و کسی برسد، دامانِ دیگری هم می‎گیرد. ادامه‎ می‎دهم و می‎گویم: پدر دوستِ من آمپولی داشت و در ایران پیدا نمی‎شد، با بدبختی از اروپا تهیّه کردیم، از بلژیک آمد دُبی، ولی دیر شُده بود، قبل از اینکه به ایران برسد مُرد. گوشتی که کیلو 6000 تومان بود در چند سال شُد 66000 تومان! سیب‎زمینی و .... و ... نیز همینطور. از همین عینک فروش بپرس، اگر خیلی اتّفاقات نمی‎افتاد این عینک قیمتش چقدر می‎بود! رأی دادن امری شخصی نیست! رأی ندادن هم امری شخصی نیست! کسانی که رأی نمی‎دهند، اگر وضع‎وحالِ ما برگردد به وضع‎وحالِ روزگار تحریم و اتّفاقاتِ پیش از دولتِ یازدهم(و با کابینه‎ای که از رقیبِ دولتِ یازدهم سراغ داریم بعید نیست! چه آنکه اعضای کابینۀ ایشان همان اعضایِ کابینۀ دولت سابق هستند)، و اختلاسهای میلیاردی و بی‎قانونی‎ها در مرگِ هر بیمار مقصّرند، در گرسنگی از کسی مقصّرند، در ویرانی این کشور دخالت کرده‎اند. زمانِ زیادی نداریم، و باید با گفت‎وگو  و اقامۀ استدلالهای درست به سودِ انتخابِ "بهتر" یا "کمتر بدتر" وزنِ آراء را به نفعِ ایرانِ بهتر، بیشتر کُنیم، و قدرتِ دموکراسی که همان قدرتِ مردم است را بالا ببریم.