زخمِ ناسور

«آدمی چندان در عطوفت پیش میرود که گویی اگر... محبّتی را با محبّت پاسخ نگوید، گناه کرده است. این است آنچه در میان دوستان پسندیده است؛ و از همین روست که در مرگِ دوست سوگوار میشویم. این ظلام آلام، این عذوبتی که به تلخی گراییده است، این قلب غرقه در اشک و حرمان برای زندگی کسانی که میمیرند، و نیز مرگ کسانی که زنده‎اند».*

احساسِ مَنْ در این روزها، همینست: گُناهی که کرده باشم، عذوبتی که به تلخی گراییده و قلب غرقه در اشک و حرمان و زندگی‎ای که مرگ است...

*اعترافات، آگوستین.